Terugblik na een maand werken als zelfstandige

Na mijn eerste weken als zelfstandige neem ik ‘tijdens de kantooruren’ voor het eerst de tijd om een plaat op te leggen en mij in de zonnige hoek van de zetel te nestelen. Het voelt aan als vakantie. Ik reflecteer, nippend van mijn koffie in een dwaze staat van knusse opwinding. Het is druk geweest. Ik heb al gevloekt, ik heb geleerd, ik voelde me trots maar ook naakt. Ik zag de takenlijst groeien en af en toe waaiden er uit het niets ideeën mijn hoofd binnen, alsof ik de ramen wagenwijd had opengezet om de boel nog eens te verluchten.

Reflectie dus. Wat is mij opgevallen tijdens die eerste maand?

De dwangbuis van een negen-tot-zesgewoonte

In veel communicatiebureaus werken ze van negen tot zes. Het is een patroon dat ik moeilijk van me afgeschud krijg, maar het begint te lukken. Als ik geen volledige dag word geboekt, probeer ik mijn tijd anders in te vullen. Ik sta dan aan de schoolpoort, pruts wat aan een gedicht, ik zet mij even in de tuin tussen de zangvogels … Zolang ik niet tegen de kruiden begin te praten, is alles dik oké. En ja, dat betekent ook dat ik soms ’s avonds of in het weekend werk. Maar dan wel op m’n eigen tempo.

De vele petjes van een freelancer

In reclamebureaus werd ik betaald om creatief te zijn. Het is mijn sterkte. Het is ook wat ik het liefst doe. Maar na meer dan acht jaar van maandagochtend tot vrijdagavond ‘produceren’ vond ik het ook eentonig worden. Als zelfstandige ben ik zowel copywriter als project- en salesmanager en alle andere titels die ik nog moet ontdekken. Ik heb mijn echtgenote wel aangesteld als Chief Economaat Officer omdat ik weinig talent heb om bonnetjes bij te houden.

Geduld is een mooie deugd (en 273 keer per dag je mailbox refreshen helpt niet)

Ondernemen is ook wachten, op verschillende vlakken. Er gaan veel e-mails en telefoontjes over en weer voordat de deal binnen is (of niet). En die strakke deadline voor die ene job blijkt eerder een slappe koord (die wel altijd opnieuw kan worden aangespannen). Gelukkig heb ik veel geduld en zijn mijn dagen goed gevuld.

Ik weet het, dit artikel is het onderwerp van een prille verliefdheid voor het bestaan als freelancer. Maar het zit goed, in de zonnige hoek van mijn maatschappelijke zetel. De plaat draait intussen naar een einde. Gelukkig is er altijd een B-zijde.